1998 yılında geldim Çengelköy’e.Üniversiteyi bitirip tekrar Anadolu’ya dönmekti planım.Kaderde Çengelköy Çınaraltı ( Hamdullahpaşa) camiine imam olmak da varmış.O yıl hem camideki görevimi yapıyor hem de İstanbul Üniersitesi İlahiyat Fakültesinde örgün eğitim alıyordum.Sevgili müezzinim İsmail Damar büyük bir özveriyle benim yokluğumu aratmıyor camideki görevlerimizi gündüzleri O idare ediyordu.İstanbul’a gelişimin henüz ikinci yılımda  sahaflığa merak saldım.Bu merakım bir anda oluşan bir heves değildi elbet. Liseli yıllarımdan bu yana 20 yıla yakın bir zaman sürecinde okumalarım beni kitaplarla dost kılmışı.O kitap,şu belge,bu eski obje,v.s. derken ‘Kültür Tarihi’mize karşı da büyük bir merak oluştu.Çengelköy de okul,cami,sahaflık(halk arasında ise antikacılık) derken yaklaşık 14. Yılımı doldurmuşum.

Mayıs 2011 de baş gösteren ve Haziran ayında teşhisi konulan hastalığımdan dolayı yaklaşık üç aydır Çengelköy’den ayrıyım. Sevdiğimden ayrılmış biri gibiyim desem yeridir.Geçen yazımda “Oldu mu Doktor Bey” yazımda isim vermesem de kastettiğim bendim.Şuan akciğer kanseri hastalığı ile uğraşıyor ve kemoterapi örüyorum.İstanbul dışında Adana ilimizde tedavi görmekteyim. Çengelköy’den arayan soran dostların sayısı, temennileri, internet ortamında paylaştıkları,v.b. hususları düşündüğümde sevdiğim be semt de sevildiğimi de anlıyorum.İçimize bu sevgiyi koyan ve bizleri bu sevgi ile uzakta iken bile yakın kılan Allah’a hamd ediyorum.

Sevgili editörümüz Yalçın Soysevinç bey; “Hocam yazınızı bekliyorum” diye mesaj yollayınca hastane odasında bir şekilde Çengelköy’le olan muhabbetimi ifade etmek istedim. Bütün islam aleminin yaklaşan bayramını tebrik ediyorum.Hasseten suyunu içtiğim 14 yıldır havasını teneffüs ettiğim ve kendimi oraya ait kıldığım Çengelköylülerimizin,sizlerin bayramlarını en kalbi duygularla tebrik ediyor,dualarınızı bekliyorum.Bu hastalığı yeneceğime dair umudum her gün doğan güneş gibi yüreğim ısıtıyor.

Bu haber 968 defa okunmuştur.